Black Sabbath "13" review

Μετα απο 35 χρόνια απο το "never say die" η αυθεντική σύνθεση των Black Sabbath (πλην του Bill ward) επανενώθηκε για την δημιουργία ενός studio album.

Η διαδικασία ηχογράφησης διήρκεσε πολλούς μήνες, λόγω των επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων των μελών, με παραγωγό τον Rick Rubin. Η επίσημη κυκλοφορία του δίσκου είναι στις 10/6/2013 και στο itunes μόλις έγινε διαθέσιμο για streaming.

Ας δούμε τα κομμάτια με τη σειρά:

1. End of beginning

Ξεκινάμε το δίσκο με ενα βαρύ αργόσυρτο κομμάτι, Sabbath αναμφισβήτητα. Ο Ozzy σε φόρμα, ο Iommi το ίδιο και το συναίσθημα επιστρέφει στα 70's. Αλλαγές ρυθμών, καλά drums, σωστή παραγωγή, καλως ήρθατε μετά απο 35 χρόνια.

9/10

2. God is dead

Το πρώτο single του album ακολουθεί, με τον Ozzy να πατάει σωστά πάνω στη μελωδία. Το κομμάτι παρ' όλο τον βαρύγδουπο τίτλο είναι διεκπεραιωτικό και όχι ιδιαίτερα στιχουργικά εμπνευσμένο. Μουσικά είναι ζυγισμένο και δεν σου επιτρέπει να το θεωρήσεις αποτυχία.

8/10

3. Loner

Ρυθμικό κομμάτι, ότι πρέπει για συναυλίες. Ο Ozzy το σώνει, τα drums είναι ελαφρώς πορωμένα για Sabbath. Καλό solo πιστό στο πνεύμα του συγκροτήματος.

7/10

4. Zeitgeist

θυμίζει αμέσως το Planet Caravan, ίδια παραμορφωμένα vocals και trippy κιθάρα. Αργόσυρτα φωνητικά, απαλά drums και χαλαρή διάθεση.Ο Iommi το' χει.

7/10

5. Age of reason

Επιθετικά drums και κιθάρα. Ενα κομμάτι που μόνο οι Sabbath μπορούν και δικαιούνται να κάνουν. Ο Ozzy άψογος, ο Geezer απίθανος και ο Iommi σταθερός, ταξίδι στο χρόνο. Το αγαπημένο μου κομμάτι.

9/10

6. Live forever

Αυτό είναι riff, ξανακοιτάω το ημερολόγιο είναι όντως 2013; Εκπλήσσομαι ευχάριστα με τον Ozzy, δεν μας έχει συνηθήσει σε τόσο ζυγισμένη ερμηνεία, "I don't want to live forever, but I don't want to die".Πόση ζωή έχουν επιτέλους αυτοί οι παπούδες μέσα τους;

10/10

7. Damaged soul

Back to the 70's blues baby. Δοξα και τιμή στην πνευματική κληρονομιά, βαρύ και με παρουσία. Φέρτε μου μια μπύρα και ένα βαρύ τσιγάρο (το έκοψα!). Μπράβο παίδες...

9/10

8. Dear father

Σύγχρονος ρυθμός και πάτημα, θα μπορούσε να είναι απο προσωπικό δίσκο του Ozzy. Ενδιαφέροντες στίχοι, αλλα η εκτέλεση δεν πετυχαίνει να αποδώσει το νόημα τους. Τα drums πολύ σωστά όπως και τα φωνητικά. Δεν είναι όσο συναισθηματικό θα ήθελα. Στο τέλος έχουμε ένα tribute στο πρώτο album των Sabbath, αφού παίζει ως outro η εισαγωγή του Black Sabbath (με την βροχη κτλ).

7/10

Οι special editions του δίσκου θα περιέχουν και άλλα κομμάτια που δεν είχα διαθέσιμα ακόμη για να ακούσω.

Ομολογώ οτι δεν είχα πολλές απαιτήσεις απο αυτό το δίσκο, άλλωστε πλέον το όνομα Black Sabbath είναι μπίζνα και όχι ενα συγκρότημα οπου μαζεύονται λιγοι φίλοι που αγαπούν να παίζουν μουσική. Ο δίσκος με εξέπληξε ευχάριστα, είναι εξαιρετικός και πιστός στην μεγάλη κληρονομιά των Sabbath. H απουσία του Ward είναι σαφώς ενα μείον, αλλα είπαμε πρόκειται πλέον για μπίζνα. Μουσικά ο δίσκος κινείται στα χνάρια των Sabbath της δεκαετίας του 70 (δόξα το Θεό) και είναι ουσιαστικός και δυνατά παρόν, για την ακρίβεια ότι καλύτερο έχει ηχογραφήσει ο Ozzy τα τελευταία 25 χρόνια. Με αυτή την κυκλοφορία απέδειξαν οτι ακόμη και στο πόδι η μουσική που φτιάχνουν μαζί είναι καλύτερη απο παρα πολλές σημερινές δουλειές άλλων. Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη και αυτό στερεί απο το παλιό "αναλογικό" συναίσθημα της μουσικής που ηχογραφείται. Οι Sabbath, ενα προϊόν της εποχής τους, έχουν ακόμη τη δυνατότητα να είναι επίκαιροι στην ανούσια μουσικά εποχή που ζούμε.

Βαθμολογία 9/10.