Memories....

 

  Ήμασταν γεννημένοι σε εκείνα τα χρόνια, όχι τα πολύ παλιά που διηγούνταν οι παλιοί τις κακουχίες των πολεμικών συρράξεων, εμείς ήμασταν περήφανοι για την ελευθερία μας και την ειρήνη στη χώρα μας. Όλα έμοιαζαν ρόδινα για το μέλλον μας...

Μπορούσαμε να ζήσουμε μια άγρια εφηβεία, διψασμένοι από το γλυκό πιοτό της νιότης...
Αρπάξαμε την ευκαιρία από τα μαλιά στο πρώτο άκουσμα από τις δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες και υιοθετήσαμε τις κραυγές των τραγουδιστών. Η μπύρα έγινε πιστός μας σύντροφος και ο κουρέας ο μεγάλος μας εχθρός! Όταν όλοι έτρεχαν να προλάβουν την τελευταία λέξη της μόδας, εμείς ζητάγαμε ένα μαύρο τζιν να του ράψουμε ένα πέτσινο και να ρίξουμε και καμιά κονκάρδα... Ο οίκος του θεού μας είχε ήδη αφορίσει και η κυριλέ γκόμενα της γειτονιάς έσκυβε μπροστά στη λογική της να μείνει μακρυά από αλήτες σαν και του λόγου μας.... Έτσι εμείς αν και θέλαμε να σκύψει για πάρτη μας, ρίχναμε άλλο ένα βινύλιο στο πλατώ για να πνίξουμε τον πόνο μας!

Τότε που ήταν της μόδας να συζητάει κανείς για την επαγγελματική του σταδιοδρομία στο λύκειο εμείς προτιμούσαμε να αποτύχουμε είτε γιατί δεν γουστάραμε να ανοίξουμε βιβλίο, ή γιατί μας έφαγε μια δαγκωμένη λαμαρίνα με μια φευγάτη γκόμενα ή γιατί στην τελική μας τα είχανε ζαλίσει οι γονείς μας με τις υποδείξεις τους...
Γρήγορα αυτοκίνητα χωρίς ηλεκτρονικά βοηθήματα, άφταστες θηλυκές με μακρυά χαίτη, παγωμένες μπύρες, τσιγάρα και πάνω από όλα Heavy Metal. Μια νιότη με έντονες στιγμές, αχόρταγη για διασκέδαση και βουτυγμένη σε μια διαφορετική, περήφανη στάση ζωής.
Κάποια στιγμή άθελά μας έρχονταν στο δρόμο μας και οι γρήγορες ρόδες και οι υπέροχες θηλυκές και τα ατελείωτα ξενύχτια με τόνους αλκοόλ... Κι όμως πάντα σαν πιστοί πολεμιστές γυρνάγαμε πάντα στη μουσική μας που μας συντρόφευε στις πιο ανέμελες αλλά και πιο στενάχωρες στιγμές μας... Πάντα βρίσκαμε στην σκληρή μουσική μια εικόνα για τα πάντα, τον έρωτα, τον πόλεμο, την οργή, την συγκίνηση, την λύτρωση.
Μαζευόμασταν σε σπίτια φίλων και ακούγαμε τα νεοαποκτηθέντα άλμπουμ μας με προσοχή και θαυμασμό! Διαβάζαμε τους στίχους και περιεργαζόμασταν το εξώφυλλο και τους συντελεστές του μουσικού αποτελέσματός σαν να βρισκόμασταν σε τελετουργία....

Αφέλεια? Ανωριμότητα? Ποιός όμως μπορεί να κρίνει την νεολαία και όσα εκείνη θέλει να ορίζει ως την δική της πίστη και τελετουργία? Ποιός μπορεί να ορίσει την φλόγα της νεότητας? Οι πάντα γραφικοί και "σοφοί" μεγαλύτεροι σε ηλικία και σωφροσύνη δεν είναι εκείνοι που έφεραν τα προβλήματα στη νεολαία? Αυτό το σύστημα που θρέψαμε και στην χώρα μας δεν είναι υπεύθυνο για την ανεργία, τα ναρκωτικά και την πλύση εγκεφάλων μέσα από τα ΜΜΕ? Έτσι δεν χάθηκε η ουσία, η ανεμελιά, το όνειρο και η ελπίδα?
Μπορεί να είμασταν μια χούφτα νέοι τότε που όλοι μας αψηφούσαν αλλά ζούσαμε τα δικά μας όνειρα... Μια χούφτα που μάλλον ενόχλησε πολλούς γιατί ήταν διαφορετική από τους υπόλοιπους και δεν "κόλλαγε" στην συνοχή της κοινωνίας...
Το αν μας νίκησαν ακόμη δεν το γνωρίζω... γιατί αν και το metal αλλά και η μουσική γενικότερα έχουν αλλάξει, η νοσταλγία και η αυτοεκτίμηση παραμένουν πάντα επίκαιρες...
Και όπως έλεγαν και οι σοφοί αρχαίοι όποιος ξεχνάει από που ξεκίνησε δεν μπορεί να βρεί τον στόχο του...
Πλέον έχουμε γίνει εμείς οι "παλιοί". Μακάρι να αφήσουμε μια καλή κληρονομιά στις επόμενες γενιές... Με αξίες που αντέχουν στο χρόνο και όχι με πρόχειρα μουσικά χιτάκια ή με ευκαιριακές αρπαχτές κάθε είδους....

Πόσες μπύρες αντέχεις να πιείς μαζί μου νέος???
Ψηλά το κεφάλι!